خواجو چو این این را، دیگر نخواهی یافتن
باری به هر نوعی چرا، ضایع کنی ایام را (خواجو)
کمال‌الدین ابوالعطا محمود بن علی بن محمود، متخلص به خواجوی کرمانی، شاعر و عارف بزرگ و برجسته ایرانی سده هشتم، در تاریخ سوم دی ماه سال 669 خورشیدی، مطابق با 20 ذی الحجه سال 689 ه. ق. در کرمان به دنیا آمد. او را "نخلبند شعرا"، "خلاق المعانی" و "ملک الفضلا" نامیده اند. خواجوی کرمانی فضایل مقدماتی را در کرمان کسب و سپس راهی شیراز شد و از محضر پرفیض علمای آن دیار توشه‌ها اندوخت.
او چندی نیز در اصفهان رحل اقامت افکند. اشعار عارفانه خواجو بسیار زیبا و خواجوی کرمانی درمثنوی از نظامی پیروی میکند ولی روان تر از او می‌سراید. مهم ترین آثار این شاعر نامی ایران زمین عبارت اند از:
1- دیوان اشعارش شامل قصاید، غزلیات، قطعات، ترجیعات و رباعیات که بر روی هم به دو بخش صنایع الکمال و بدایع الجمال تقسیم می شود.