لینک فایل تحقیق درباره ارتباط بین فردی
تعداد صفحه: 34
نوع فایل: Word
فرمت فایل: docx
*** قابل ویـرایش
مقدمه
ارتباط بین پرستار و بیمار The Nurse-Patient Relationship
مشخصات Characteristics
مراحل ارتباط پرستار و بیمار Phases of The Nurse-Patient Relationship
مرحله آشنایی Orientation Phase
مرحله اجرا Working Phase
عقد قرارداد با بیمار
مرحله پایانی Termination Phase
فرآیند ارتباط The Process of Communication
اجزای اساسی در فرایند ارتباط عبارتند از:
عوامل مؤثر بر ارتباط Factors Affecting Communication
منبع (فرستنده) The Source (Sender)
پیام The Massage
کانال ارتباط The Channel
گیرنده The receiver
پرستار به عنوان فرستنده در فرآیند ارتباط
The Nurse As sender In The Communication Process
ارتباط کلامی Verbal Communication
ارتباط غیرکلامی Non Verbal communication
حرکات صورت Facial Expression
وضعیت بدن Posture
آراستگی Grooming
ژست Gestures
لحن صدا Intonation
ایجاد یک محیط مناسب برای برقراری ارتباط آزاد
Creating A Climate For Open Communication
دادن اطلاعات Giving Information
گوش دادن به بیمار Learning To Listen
وضعیت بدن Posture
حریم شخصی Personal Space
پاسخهایی که به برقراری ارتباط کمک می کنند Responses That Help
پاسخهای کوتاه
بازتاب احساسات
تکرار کلمات و عبارات کلیدی
استفاده از سئوالات باز
درخواست برای روشنی و وضوح
یافتن راه حلها
پاسخهایی که باعث اختلال در جریان مذاکره می شوند Responses That Hinder
قوت قلب دادن بی جا
پاسخهای کلیشه ای
خصومت
تحمیل ارزشها
نصیحت کردن
کنجکاوی
تحقیر کردن
طرد کردن
مصاحبه Interviewing
تعیین زمان و مکان برای انجام مصاحبه
Setting The Time and Place for the Interview
شروع مصاحبه Beginning An Interview
کسب اطلاعات ویژه Eliciting Specific Information
ختم یک مصاحبه Ending An Interview
پذیرش و ترخیص Admission And Discharge
مقدمه
هسته اساسی پرستاری، بین پرستار و بیمار، برقراری ارتباط است. این ارتباط از نوع حرفه ای بوده، بر اساس اعتماد و احترام متقابل بنا شده است. افرادی که نیاز به کمک پرستار و سایر کارکنان حرفه ای جهت حل مشکلات بهداشتی خود دارند به مؤسسات بهداشتی مراجعه می کنند. ارتباطی که بین پرستار و بیمار بوجود می آید عملا تشریک مساعی است که پرستار و بیمار جهت ارتقاء بالاترین سطح سلامت بیمار با هم برقرار می کنند. به منظور برقراری رابطه جهت کمک به بیمار، پرستار باید با مهارتهای ارتباطی که بدون آن ایجاد ارتباط غیرممکن خواهد بود، آشنا باشد.
ارتباط فرآیندی است که به وسیله آن مردم، تفکر، احساسات و عقاید خود را به هم منتقل می کنند. ارتباط ابزاری است که شخص را قادر می سازد تا دیگری را بفهمد، بپذیرد و پذیرفته شود، اطلاعات را بفرستد یا بگیرد، تمایلات را بپذیرد یا بدهد و آموزش بدهد یا بیاموز. ارتباط همیشه فرآیندی دوطرفه است، پرستار با بیمار و بیمار با پرستار، ارتباط برقرار می کند.
ارتباط بین پرستار و بیمار The Nurse-Patient Relationship
پرستاری، حرفه ای کمک رسان است و پرستاران جهت ارتقای سلامتی افراد و حفظ آن در بهترین وضعیت ممکن با پیشگیری از بیماریها، بهبود افراد پس از وقوع حوادث و ابتلاء به بیماری و تطابق آنان با بیماریهای مزمن و بیماریهای مهلک تلاش می کنند. ارتباط بین پرستار و بیمار اصلاحا «ارتباط مفید» نامیده می شود.
این ارتباط، تعامل بین پرستار و بیمار را دربردارد. در حیطه بهداشتی، این ارتباط درمانی می نامند زیرا کلیدی است که کارکنان حرفه ای بهداشتی را قادر به ارائه مراقبت به بیمار می سازد.
مشخصات Characteristics
مشخصات ارتباط درمانی توسط نویسندگان مختلفی مورد تعریف قرار گرفته است. یک جزء اساسی این ارتباط، همدلی است که اغلب به عنوان توانایی احساس بودن به جای شخص دیگر و درک احساسات از دیدگاه دیگران توصیف می گردد. از دیدگاه مراقبتی، همدلی به عنوان توانایی یا آمادگی پذیرش بیمار و تمایل ورود به دیدگاه دیگران است. این به آن معنا نیست که پرستار حس خویش و یا محدوده وظایف خود را از دست بدهد بلکه همدلی احساس همدردی برای درک موقعیت و درد دیگران است. همدلی در زمان برقراری ارتباط بین پرستار و بیمار بوجود می آید. به طور مثال زمانی که پرستار به بیمار خود می گوید: «احساس شما را از داشتن آزمایشات زیاد درک می کنم» یا «از صحبت کردن با جراح خود چه احساسی دارید» گاهی حتی جواب «بله» یا «خیر» نیز می تواند همدلی پرستار با بیمار را نشان دهد و فرصتهایی را برای تسهیل ارتباط عمیق و ارتقاء همدلی فراهم آورد. جزء اساسی دیگر در ارتباط درمانی «احترام متقابل» است. ادای احترام به معنای درمان بیمار به عنوان یک انسان است، نه به عنوان یک مورد، شماره تخت، یک تشخیص، یا لیستی از وظایفی که باید اجرا گردد. درک بیمار به عنوان انسانی منحصر به فرد که برقراری یک ارتباط مراقبتی را مطلبد و احترام به فرد و روش تصمیم گیری او ضروری است، البته اینکار در زمانی که فرد بیمار، دارو درمانی و سایر مراقبتها را رد می کند همیشه آسان نیست. حساسیت به آداب اجتماعی و فرهنگی بیمار نیز از علایم احترام است. مواردی نظیر موانع فرهنگی بیمار نیز از علایم احترام است. مواردی نظیر موانع فرهنگی و زبان، ایجاد رفتار مراقبتی احترام آمیز، متقابلا هم پرستار و هم بیمار را دچار مشکل می کند. اگر مداخلات پرستاری، نتایج مثبتی را برای بیمار به همراه داشته باشد و ارتباط بین آن دو ارتباط مؤثری باشد، پرستار، انتظار احترام از سوی بیمار خویش را دارد.
«صداقت» یا درستی، مشخصه دیگر یک ارتباط مفید است که «اعتماد» را به وجود می آورد. پاسخ های غیر ارادی پرستار و عدم پرخاشگری او در ایجاد اعتماد و دوستی سهم به سزایی دارد. تمایلات پرستار برای افشار تصورات و احساسات خود، مدلی برای بیمار خواهد بود تا علایق و اضطرابهای خصوصی خود را برای پرستار افشا کند، اما پرستار هرگز نباید مشکلات شخصی خود را در هنگام مراقبت از بیمار به او تحمیل کند. یکی از نگرانیهای بیماران اینست که پرستار ماهیت حقیقی مشکل او را با صراحت و به وضوح با او در میان بگذارد. در صورتی که پرستار به طور دایم با بیمار خود ارتباط برقرار کند و مشکلات او را بفهمد، پیچیدگیها و ابهامات جای خود را به وضوح و صراحت می دهند.
مراحل ارتباط پرستار و بیمار Phases of The Nurse-Patient Relationship
مطالعات نشان داده است که روابط بین پرستار و بیمار دارای 3 مرحله اساسی است:
مرحله اول، مرحله معرفی یا آشنایی است. زمانی که پرستار و بیمار همدیگر را شناختند و به یکدیگر اعتماد کردند، مرحله اجرا و سرانجام مرحله پایانی فرا می رسد. برخی از نویسندگان این مراحل را به مراحل کوچکتری نیز تقسیم نموده اند و برخی بیش از سه مرحله را عنوان کرده اند اما در هر صورت اجزای آنها با این تقسیم بندی مطابقت دارد.
مرحله آشنایی Orientation Phase
زمانی که صرف آشنایی پرستار و بیمار با یکدیگر شده، اعتماد متقابل بین آنان ایجاد می گردد، مرحله آشنایی نامیده می شود. در شرایط عادی، معمولا افراد همچون غریبه ها با هم رفتار می کنند، اما پرستار معمولا این مزیت را دارد که قبل از اولین ملاقات اطلاعاتی راجع به بیمار خود به دست آورد. به طور مثال پرستار از پرونده بیمار در درمانگاه می تواند اطلاعات لازم را راجع به بیمار کسب نماید یا گزارش شفاهی از پرستاری که مسئول مراقبتهای اولیه او بوده است بگیرد.
پرستار باید در شروع ارتباط ابتکار عمل را بدست گیرد. نحوه برخورد در ملاقات یا برخوردهای متوالی به عهده پرستار است. هم پرستار و هم بیمار باید به وسیله اسم یکدیگر را بشناسند و در طول این مرحله نقشهایشان کاملا مشخص شود. البته هر دو، عقاید از پیش شکل گرفته شده ای را در مورد ماهیت این رابطه دارند. بیمار ممکن است در مورد بیمارستان یا پرستاران عقایدی را از قبل داشته باشند و توسط دوستان و آشنایان توصیه هایی را در مورد مؤسسه بهداشتی یا بیمارستان دریافت کرده باشند. تجارب بستری در بیمارستان یا بودن در سایر مؤسسات بهداشتی بر انتظارات مراقبتهایی که دریافت می کنند تأثیر خواهد گذاشت.
انتظارات پرستار نیز به وسیله تجربیات بالینی قبلی و دانش از قبل آموخته شده او شکل می گیرد. پرستاران باید متوجه این موضوع باشند که ممکن است انتظاراتشان با شرایط بیمار منطبق نباشد. ضروری است که در طول مرحله آشنایی، انتظارات در مورد ماهیت ارتباط کاری بین پرستار و بیمار کامل روشن باشد. برای مثال ممکن است بیمار از پرستار انتظار داشته باشد که همه کارها را در حالی که او در تخت دراز کشیده است انجام بدهد و از طرف دیگر پرستار ممکن است اعتقاد داشته باشد که اگر بیمار هر چه بیشتر مسئولیتهای مراقبت از خود را بر عهده بگیرد به مراتب برای او بهتر است.
آشنا نمودن بیمار با واحد پرستاری، بخشی از مرحله آشنایی است. و در این مرحله معرفی همه افرادی که در مراقبت از بیمار شرکت دارند و نقش هر کدام از آنها بسیار مهم است. گرفتن تاریخچه از بیمار، اولین فرصتی است که به پرستار اجازه شناختن او را می دهد در طول این مرحله اعتماد متقابل بوجود آمده، امکانات و محدودیتهای موجود در برقراری ارتباط بین پرستار و بیمار مشخص می گردد.
مقدمه
هسته اساسی پرستاری، بین پرستار و بیمار، برقراری ارتباط است. این ارتباط از نوع حرفه ای بوده، بر اساس اعتماد و احترام متقابل بنا شده است. افرادی که نیاز به کمک پرستار و سایر کارکنان حرفه ای جهت حل مشکلات بهداشتی خود دارند به مؤسسات بهداشتی مراجعه می کنند. ارتباطی که بین پرستار و بیمار بوجود می آید عملا تشریک مساعی است که پرستار و بیمار جهت ارتقاء بالاترین سطح سلامت بیمار با هم برقرار می کنند. به منظور برقراری رابطه جهت کمک به بیمار، پرستار باید با مهارتهای ارتباطی که بدون آن ایجاد ارتباط غیرممکن خواهد بود، آشنا باشد.
ارتباط فرآیندی است که به وسیله آن مردم، تفکر، احساسات و عقاید خود را به هم منتقل می کنند. ارتباط ابزاری است که شخص را قادر می سازد تا دیگری را بفهمد، بپذیرد و پذیرفته شود، اطلاعات را بفرستد یا بگیرد، تمایلات را بپذیرد یا بدهد و آموزش بدهد یا بیاموز. ارتباط همیشه فرآیندی دوطرفه است، پرستار با بیمار و بیمار با پرستار، ارتباط برقرار می کند.
ارتباط بین پرستار و بیمار The Nurse-Patient Relationship
پرستاری، حرفه ای کمک رسان است و پرستاران جهت ارتقای سلامتی افراد و حفظ آن در بهترین وضعیت ممکن با پیشگیری از بیماریها، بهبود افراد پس از وقوع حوادث و ابتلاء به بیماری و تطابق آنان با بیماریهای مزمن و بیماریهای مهلک تلاش می کنند. ارتباط بین پرستار و بیمار اصلاحا «ارتباط مفید» نامیده می شود.
این ارتباط، تعامل بین پرستار و بیمار را دربردارد. در حیطه بهداشتی، این ارتباط درمانی می نامند زیرا کلیدی است که کارکنان حرفه ای بهداشتی را قادر به ارائه مراقبت به بیمار می سازد.
مشخصات Characteristics
مشخصات ارتباط درمانی توسط نویسندگان مختلفی مورد تعریف قرار گرفته است. یک جزء اساسی این ارتباط، همدلی است که اغلب به عنوان توانایی احساس بودن به جای شخص دیگر و درک احساسات از دیدگاه دیگران توصیف می گردد. از دیدگاه مراقبتی، همدلی به عنوان توانایی یا آمادگی پذیرش بیمار و تمایل ورود به دیدگاه دیگران است. این به آن معنا نیست که پرستار حس خویش و یا محدوده وظایف خود را از دست بدهد بلکه همدلی احساس همدردی برای درک موقعیت و درد دیگران است. همدلی در زمان برقراری ارتباط بین پرستار و بیمار بوجود می آید. به طور مثال زمانی که پرستار به بیمار خود می گوید: «احساس شما را از داشتن آزمایشات زیاد درک می کنم» یا «از صحبت کردن با جراح خود چه احساسی دارید» گاهی حتی جواب «بله» یا «خیر» نیز می تواند همدلی پرستار با بیمار را نشان دهد و فرصتهایی را برای تسهیل ارتباط عمیق و ارتقاء همدلی فراهم آورد. جزء اساسی دیگر در ارتباط درمانی «احترام متقابل» است. ادای احترام به معنای درمان بیمار به عنوان یک انسان است، نه به عنوان یک مورد، شماره تخت، یک تشخیص، یا لیستی از وظایفی که باید اجرا گردد. درک بیمار به عنوان انسانی منحصر به فرد که برقراری یک ارتباط مراقبتی را مطلبد و احترام به فرد و روش تصمیم گیری او ضروری است، البته اینکار در زمانی که فرد بیمار، دارو درمانی و سایر مراقبتها را رد می کند همیشه آسان نیست. حساسیت به آداب اجتماعی و فرهنگی بیمار نیز از علایم احترام است. مواردی نظیر موانع فرهنگی بیمار نیز از علایم احترام است. مواردی نظیر موانع فرهنگی و زبان، ایجاد رفتار مراقبتی احترام آمیز، متقابلا هم پرستار و هم بیمار را دچار مشکل می کند. اگر مداخلات پرستاری، نتایج مثبتی را برای بیمار به همراه داشته باشد و ارتباط بین آن دو ارتباط مؤثری باشد، پرستار، انتظار احترام از سوی بیمار خویش را دارد.
«صداقت» یا درستی، مشخصه دیگر یک ارتباط مفید است که «اعتماد» را به وجود می آورد. پاسخ های غیر ارادی پرستار و عدم پرخاشگری او در ایجاد اعتماد و دوستی سهم به سزایی دارد. تمایلات پرستار برای افشار تصورات و احساسات خود، مدلی برای بیمار خواهد بود تا علایق و اضطرابهای خصوصی خود را برای پرستار افشا کند، اما پرستار هرگز نباید مشکلات شخصی خود را در هنگام مراقبت از بیمار به او تحمیل کند. یکی از نگرانیهای بیماران اینست که پرستار ماهیت حقیقی مشکل او را با صراحت و به وضوح با او در میان بگذارد. در صورتی که پرستار به طور دایم با بیمار خود ارتباط برقرار کند و مشکلات او را بفهمد، پیچیدگیها و ابهامات جای خود را به وضوح و صراحت می دهند.
مراحل ارتباط پرستار و بیمار Phases of The Nurse-Patient Relationship
مطالعات نشان داده است که روابط بین پرستار و بیمار دارای 3 مرحله اساسی است:
مرحله اول، مرحله معرفی یا آشنایی است. زمانی که پرستار و بیمار همدیگر را شناختند و به یکدیگر اعتماد کردند، مرحله اجرا و سرانجام مرحله پایانی فرا می رسد. برخی از نویسندگان این مراحل را به مراحل کوچکتری نیز تقسیم نموده اند و برخی بیش از سه مرحله را عنوان کرده اند اما در هر صورت اجزای آنها با این تقسیم بندی مطابقت دارد.
مرحله آشنایی Orientation Phase
زمانی که صرف آشنایی پرستار و بیمار با یکدیگر شده، اعتماد متقابل بین آنان ایجاد می گردد، مرحله آشنایی نامیده می شود. در شرایط عادی، معمولا افراد همچون غریبه ها با هم رفتار می کنند، اما پرستار معمولا این مزیت را دارد که قبل از اولین ملاقات اطلاعاتی راجع به بیمار خود به دست آورد. به طور مثال پرستار از پرونده بیمار در درمانگاه می تواند اطلاعات لازم را راجع به بیمار کسب نماید یا گزارش شفاهی از پرستاری که مسئول مراقبتهای اولیه او بوده است بگیرد.
پرستار باید در شروع ارتباط ابتکار عمل را بدست گیرد. نحوه برخورد در ملاقات یا برخوردهای متوالی به عهده پرستار است. هم پرستار و هم بیمار باید به وسیله اسم یکدیگر را بشناسند و در طول این مرحله نقشهایشان کاملا مشخص شود. البته هر دو، عقاید از پیش شکل گرفته شده ای را در مورد ماهیت این رابطه دارند. بیمار ممکن است در مورد بیمارستان یا پرستاران عقایدی را از قبل داشته باشند و توسط دوستان و آشنایان توصیه هایی را در مورد مؤسسه بهداشتی یا بیمارستان دریافت کرده باشند. تجارب بستری در بیمارستان یا بودن در سایر مؤسسات بهداشتی بر انتظارات مراقبتهایی که دریافت می کنند تأثیر خواهد گذاشت.
انتظارات پرستار نیز به وسیله تجربیات بالینی قبلی و دانش از قبل آموخته شده او شکل می گیرد. پرستاران باید متوجه این موضوع باشند که ممکن است انتظاراتشان با شرایط بیمار منطبق نباشد. ضروری است که در طول مرحله آشنایی، انتظارات در مورد ماهیت ارتباط کاری بین پرستار و بیمار کامل روشن باشد. برای مثال ممکن است بیمار از پرستار انتظار داشته باشد که همه کارها را در حالی که او در تخت دراز کشیده است انجام بدهد و از طرف دیگر پرستار ممکن است اعتقاد داشته باشد که اگر بیمار هر چه بیشتر مسئولیتهای مراقبت از خود را بر عهده بگیرد به مراتب برای او بهتر است.
آشنا نمودن بیمار با واحد پرستاری، بخشی از مرحله آشنایی است. و در این مرحله معرفی همه افرادی که در مراقبت از بیمار شرکت دارند و نقش هر کدام از آنها بسیار مهم است. گرفتن تاریخچه از بیمار، اولین فرصتی است که به پرستار اجازه شناختن او را می دهد در طول این مرحله اعتماد متقابل بوجود آمده، امکانات و محدودیتهای موجود در برقراری ارتباط بین پرستار و بیمار مشخص می گردد.
کلمات کلیدی : تحقیق درباره ارتباط بین فردی , تحقیق درمورد ارتباط بین دو نفر , تحقیق درمورد ارتباط بین افراد ,مقاله درباره ارتباط بین فردی , تحقیق درباره مب
در این سایت هیچ فایلی برای فروش قرار نمی گیرد. برای پشتیبانی و خرید فایل به سایت اصلی فروشنده مراجعه بفرمائید:
لینک دریافت فایل از سایت اصلی
لینک منبع :لینک فایل تحقیق درباره ارتباط بین فردی