در اصل و نسب بابک ، یکی از ستارگان تابناک تاریخ سرزمین جاوید ایران که معاصر مامون و معتصم عباسی بود میان مورخان اختلاف بسیار است ، به گونه ای که ابو حنیفه دینوری ، اورااز فرزندان مطهر بن فاطمه دختر ابومسلم خراسانی می پندارد (در کتاب خویش نام پدر بابک را مرداس می نویسد که کلمه ای پارسی به معنای مردم خوار بوده است . ( زرین کوب ، عبدالحسین ؛ دو قرن سکوت ؛ تهران : سخن ، چاپ سوم ، 1379 ، ص 78 ) آنچه بدیهی است آرای بیشتر مورخین مسلمان درباره اصل و نسب او کینه توزانه بوده است .
آیین او را خرم دینی ذکر کرده اند (بلخی ، محمد بن خاوند شاه ؛ روضه الصفا ؛ تهذیب و تلخیص غباس زریاب ، تهران : امیرکبیر ، چاپ دوم ، جلد اول ، 1375 ، ص463 و رضایی ، عبدالعظیم ؛ تاریخ ده هزارساله ایران ، تهران : اقبال ، چاپ دوازدهم ، جلد دوم ، 1379 ، ص 235 ) هرچند که از جزئیات معتقداتش آگاهی دقیقی در دست نیست ، ولی آنچه مسلم است اینست که خرم دینان افکار مزدکی در سر داشتند و به پاکیزگی بسیار مقید بودند و با مردمان به نیکی و نرمی رفتار می داشتند ( زرین کوب ، عبدالحسین ؛ تاریخ ایران بعد از اسلام ؛ تهران : امیر کبیر ، چاپ هشتم ، 1379 ، 459) و گذشته از اینها به تناسخ نیز معتقد بوده اند ( طبری ، محمد بن جریر ؛ تاریخ طبری ؛ ترجمه ابوالقاسم پاینده ، تهران : اساطِر ، چاپ دوم ، جلد سوم ، 1365 ، ص 643 و تاریخ ده هزارساله ایران ،جلد دوم ، ص 235 و تاریخ ایران بعد از اسلام ، ص459 )